Pierwszy widok był przerażający. Resztki niebieskiej plandeki dosłownie zwisały z burt. Ruszane wiatrem mogłyby naśladować morskie fale, ale daleko im było do tej doskonałości. Ostatecznie wyglądało to kiepsko.
Z resztą cały kadłub w różnych odcieniach niebieskiego, które dawno już straciły blask wywoływał raczej żałość niż radość. Nie zraziło mnie to jednak.
Z rufy zwisała niewielka drabinka. Stopnie wygięte i mocno wykrzywione dosłownie krzyczały, aby z nich nie korzystać. Uparłem się jednak. Chciałem zobaczyć, jak wygląda pokład. Co dzieje się we wnętrzu jachtu, który może za chwilę będzie mój. Mój własny.
„Jest w Ustce miejsce, które bardzo lubię. Na nowym odcinku promenady nadmorskiej jest wywyższenie, które jest najwyższym punktem widokowym w okolicy. Można oglądać z niego zarówno główki portu jak i plażę w Orzechowie. I w tym właśnie miejscu, kiedy wędrowałem pewnego popołudnia z jeszcze swoim psem zobaczyłem siebie. Siebie siedzącego na jachcie i sunącego na wschód. To oczywiście oczy wyobraźni. Ale później niezliczoną ilość razy widziałem siebie, swój jacht, a nawet rodzinę, która już nawet cienia na wodę nie rzuca obok mnie, jak suniemy w sobie tylko wiadomym kierunku. Oczywiście myśli wyprzedzały rzeczywistość, którą ujrzałem dzisiaj. Ale ten wyobrażony widok napawał mnie radością i myślą o wspólnie spędzanych na wodzie wakacjach. „
Mój własny jednak stał na razie popękany i zniszczony, a co gorsza cały w środku zalany wodą. Stęchlizna i wilgoć nie pozwalały na swobodny oddech. Mahoniowe drewno nasiąknięte wodą stało się jeszcze ciemniejsze i bardziej ponure. Na półkach walały się elementy wyposażenia, kuchenne artefakty, czy niewiadomego pochodzenia przedmioty.
Widok siebie na jachcie nie zniknął. Ale świadomość tego, ile pracy trzeba będzie włożyć w za chwilę mój jacht dosłownie wgniatała w podłogę. Dłużej nie dałem rady na to patrzeć. Kilka ruchów i ponownie woda, ciemne drewno i nieznane mi przedmioty zniknęły.
Jeszcze kilka spojrzeń z dołu. Ocena tego, co widać gołym okiem i z radością wyjechałem. Chyba się wtedy pierwszy raz wystraszyłem.
