Radość żeglowania 7/12

Kolejnym przyciskiem zwinął wielką genuę. Na koniec trzecim przyciskiem na pulpicie uruchomił silnik. Autopilot po manewrze zrzucania żagli, choć Tomka zawsze dziwił archaizm tego stwierdzenia, skoro jego żagle chowały się w maszty, wrócił na wcześniej podany kurs i już siłą koni mechanicznych a nie wietrznych popędził jacht przed siebie. 16 metrów stali, chromu, egzotycznego drewna i węglowego pokładu przecinało fale z prędkością prawie dziewięciu węzłów. Kapitan nic nie musiał robić. Jacht płynął sam. Spokojnie zszedł pod pokład, aby zrobić sobie kolejnego drinka. Do celu podróży zostało mu jeszcze dwa dni rejsu. Zwinął żagle tylko po to, aby spokojnie położyć się w koi na kilka godzin. Alarmy ustawione na radarze i ploterze z dużym wyprzedzeniem dadzą mu znać, że na kursie jego jachtu znajduje się zagrożenie. Inteligentny autopilot zaplanuje sam, jak ominąć przeszkodę, a jeżeli się nie da to zatrzyma jacht, stanie w dryfie i włączy głośny alarm, który umarłego zerwałby na nogi.

Tomek na myśl o tym głośnym alarmie uśmiechnął się głośno sam do siebie. Już raz go zerwał z koi. Wstał z niej tak szybko, że o mało nie rozwalił sobie głowy o szafkę. Kiedy wybiegł na pokład okazało się, że daleko na horyzoncie majaczy kadłub dużego statku handlowego. Źle ustawił odległości i autopilot zamiast zareagować przy zbliżeniu około trzech mil morskich zadziałał przy dwunastej mili. Nauczka na przyszłość.

Teraz jednak dokładnie sprawdził wszystkie ustawienia. Okiem rzucił jeszcze na aktualną prognozę pogody i nauczony doświadczeniem rozejrzał się dookoła. To też wspomnienie o wypadku morskim, w którym oficer na wachcie sprawdzał tylko monitory, a nie rozglądał się dookoła statku. Efektem była mała łódka, która trafiła na wielką gruchę na dziobie a jej szczątki przywieziono do portu. Na szczęście działo się to blisko lądu. Właściciel łódki przeżył odnaleziony kilka godzin później w wodzie. Ale komisja badań wypadków morskich była bezlitosna. Nie można żeglugi i związanej z nią nawigacji opierać tylko na elektronicznych instrumentach.

Ze szklanką rumu w ręku Tomek udał się do swojej kabiny. Przezornie drzwi do niej i wejście na pokład zostawił otwarte na wypadek, gdyby musiał szybko wybiec na zewnątrz. Sądził, ze jeszcze chwilę poleży i poczyta, ale oczy dosłownie zamykały się ze zmęczenia. Ostatnim, jeszcze świadomym ruchem, odstawił niedopitą szklankę na półce. Chwilę później spał mocnym snem, a jacht pod elektroniczną opieką autopilota płynął przed siebie.

Potężny wstrząs dosłownie wyrzucił kapitana z koi. Obolały podniósł się z podłogi i poleciał na pokład. W głowie szumiało mu jeszcze od alkoholu i rożnych alarmów, które dochodziły z pulpitu nawigacyjnego. Wśród nich wyróżniał jeden specyficzny, który bardzo go niepokoił. Alarm wysokiego stanu wody w maszynowni.

Dosłownie po kilkunastu sekundach znalazł się na pokładzie. Było już ciemno. Jacht nadal jakby płynął, ale mocno przechylony na lewą burtę. Do prawej zaś przyklejony był…. inny mały drewniany jacht. Jak to możliwe? Szybko wychylił się za burtę i zobaczył, że niechciany gość dosłownie rozerwał kilka metrów jego kadłuba na wysokości lini wodnej. Morskie fale, które wbrew temu, co zapowiadała pogoda dochodziły już do dwóch metrów, co chwilę wdzierały się bez żadnych przeszkód do środka. Kiedy zbiegał pod pokład wysoka fala mocno położyła jacht. Wahnięcie spowodowało, że spadł na otwarte drzwi i głową mocno uderzył w kant. W ostatnich chwilach świadomości słyszał tylko wyjący alarm wysokiego stanu wody.

Tomek nie wiedział jak długo był nieprzytomny. Kiedy się obudził, wokół niego było już pełno wodny. Zalane silniki nie dawały żadnego prądu więc pod pokładem zrobiło się ciemno. Ostatkiem sił wybiegł na pokład. Nowoczesna żaglówka leżała prawie bokiem na wodzie. Fale swobodnie wdzierały się przez rozdartą burtę. Na końcu tej dziury, jak przyklejony tkwił winowajca. Mały drewniany jacht. Jego rozwinięty częściowo przedni żagiel mimowolnie pracował na wietrze co powodowało, że drewniak napierał na jacht i nie mógł się od niego odkleić.

Tomka przeraziła sytuacja, w której się znalazł. Bał się wrócić pod pokład, bo w każdej chwili żaglówka mogła zatonąć. Z drugiej jego pewność siebie spowodowała, że na pokładzie nie miał pod ręką żadnych ubrań i kamizelek. Tratwa kilka dni wcześniej wysłana do serwisu leżała pewnie spokojnie gdzieś w magazynie. Przecież nic się na morzu nie stanie…..

Kolejna fala, która uderzyła w burtę spowodowała, że jego jacht położył się bokiem na wodzie, a drewniana żaglówka oderwała się od burty. Nie zastanawiając się, w ostatniej chwili, złapał za reling i wskoczył na jej pokład. Uznał, że to tu ma więcej szans na przeżycie niż na jachcie, który za chwilę pewnie zatonie.

Jakby przewidział kolejne wypadki. Po paru minutach jacht obrócił się kilem do góry, a w miejscu gdzie była dziura, pojawiło się ogromne pęknięcie. Kolejne potężne fale przełamały jacht na pół i z wielkim sykiem zniknął pod wodą.

Tomek mocno złapany za reling żaglówki z niedowierzaniem patrzył, jak miłość jego życia znika pod wodą. Nie był w stanie się ruszyć. Bolała go głowa od uderzenia i lewa część barku, którym pewnie też gdzieś przywalił. Ostatnie chwile dosłownie wyssały z niego wszystkie siły. Doczołgał się do małego kokpitu i mocno wpasował w zakamarki, aby wysokie fale nie wyrzuciły go za burtę. Uwolniona żaglówka pchana wiatrem, dodatkowo napędzana częściowo rozwiniętym fokiem, leciała z wiatrem.

Jedyną myślą, jaka docierała do Tomka była potrzeba odpoczynku. Musiał na chwilę zamknąć oczy i zregenerować siły. To było jedyne, czego pragnął.

Kilka godzin później obudziło go wyziębione i osłabione ciało. Na dworzu robiło się już jasno, a ze sztormu pozostały tylko resztki wiatru, który ciągnął jacht.

Kapitan starał się ułożyć w głowie myśli i wypadki ostatnich godzin. Powoli docierało do niego, że jacht, którym płynął, jest dawno na dnie, a on leży na kawałku drewna, o którym nie ma zielonego pojęcia.

Rozejrzał się dookoła. Zamiast koła sterowego z kokpitu wystawał tylko krótki rumpel. Zejściówka była zamknięta na ciężką kłódkę, która teraz obijała się o drewno. To uświadomiło go, że jacht pewnie zerwał się gdzieś z kotwicy, a źle zwinięty fok spowodował, że wiatr wyniósł łódkę na pełne morze. Tylko dlaczego nie zadziałały alarmy na jego jachcie? Odrzucił tą myśl, bo nic to teraz nie pomoże.

Tomek zebrał siły i mocno uderzył nogą w drewnianą zejściówkę. Ta dosłownie rozleciała się na kawałki. Wszedł pod pokład i szybko rozebrał się do naga. Owinął kocem, który znalazł na koi. Jednocześnie rozejrzał się po wnętrzu. Nie było tu prawie nic. Mały palnik gazowy i zlew. Koje po obu burtach. Na haczyku wisiało ręczne radio morskie, ale nie dało się go włączyć. Było rozładowane. Zapach stęchlizny wskazywał, że dawno nikt do tej łódki nie zaglądał. Tomek łudził się, że jacht ma silnik stacjonarny i za chwilę go odpali. Jednak w miejscu, gdzie powinien być silnik leżały tylko jakieś graty. Pewnie właściciel posiłkował się silnikiem zaburtowym, który zabierał ze sobą na koniec rejsu.

W bakiscie znalazł jakieś dresy i ciepłą bluzę. Były wilgotne, ale o wiele bardziej suche niż jego ubranie. Na nogi założył znalezione, wełniane skarpety. Musiał wyglądać przekomicznie, bo ubrania były o wiele rozmiarów za duże.

Nie ukrywał radości, kiedy w kolejnym schowku znalazł puszkę z mielonką i parę butelek wody. Choć w jednej z nich zamiast wody był jakiś bimber. Wziął dużego łyka na rozgrzanie i zagryzł mięsem z puszki. To dało mu poczucie siły. Rozejrzał się jeszcze pod pokładem i wyszedł na zewnątrz.

Szarpiący się z wiatrem fok cały czas ciągnął łódkę. Tomek rozwinął go do końca i nawinął ponownie na roler. Teraz jacht zatrzymał się w miejscu i poddawał się tylko fali i dryfowi morza.

Na bomie nawinięty był główny żagiel. Talia grota luźno zwisała. Wszystko to oznaczało, ze jachtem da się żeglować. Trzeba sobie tylko przypomnieć, jak to się robi. Tomek zaczął żałować, że tak mocno ufał swojej nowoczesnej jednostce, że przestał już dawno bawić się w prawdziwe żeglarstwo. Zamiast linami i kabestanami bawił się guzikami, przyciskami i elektronicznymi gadżetami. Coś tam jednak na szczęście pamiętał.

W głowie miał obraz elektronicznej mapy, na którą spojrzał jeszcze przed snem poprzedniego wieczora. Wiedział więc, że musi zawrócić łódkę i na żaglach popłynąć w odwrotnym kierunku niż obecnie.

Zanim jednak zabrał się za żagle dokończył puszkę z mięsem i przyniósł na pokład kolejną. Ustawił obok siebie kilka butelek z wodą. Przyniósł koc i poduszki. Tutaj nie ma autopilota. Czeka go więc kilkanaście godzin ciągłego żeglowania z ręką na rumplu i linami w dłoniach.

Bez pośpiechu rozwinął grota i postawił przedni żagiel. Kiedy skończył nie miał już sił na nic więcej. Na pokładzie nie było żadnych elektrycznych kabestanów. Wszystko musiał zrobić sam. Później kilkanaście razy jacht stawał w dryfie bo nie potrafił żeglować pod wiatr. Dopiero po godzinie złapał odpowiedni kurs i jacht popłynął przed siebie.

Tomek nie wiedział gdzie jest, ani, jak daleko ma do brzegu. Wydawało mu się, że na trawersie wieczorem mijał jakiś ląd. Może więc uda mu się do niego dopłynąć.

Żagle cicho trzepotały na wietrze. Szoty zawiązane na drewnianych, starych knagach jakoś się trzymały. Rumpel wymagał cały czas pracy rąk. Tomek wtedy pierwszy raz się uśmiechnął. Żył i nic złego mu się nie stało. Jacht, który zatonął to tylko przedmiot w dodatku nieźle ubezpieczony. Najważniejsze jednak było to, że żeglowanie znowu sprawiało mu radość.